Ο ευγενικός κύριος Antonio Tabucchi

Χτες το απόγευμα είχα την χαρά να παρευρεθώ στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του κ. Antonio Tabucchi στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Η παρουσίαση έγινε από τον ίδιο τον κ. Tabucchi και τον κ. Ανταίο Χρυσοστομίδη ο οποίος έχει επιμεληθεί την μετάφραση του νέου αυτού έργου το οποίο αποτελείται από εννέα αυτοτελείς ιστορίες με κεντρικό θέμα τον χρόνο. "Ο χρόνος γερνάει γρήγορα" (Il tempo invecchia in fretta) είναι ο τίτλος του νέου του βιβλίου και ο ίδιος μας εξήγησε τη σημαίνει για τον ίδιο χρόνος και πως αυτός καταργείται στη σύγχρονη εποχή. Ο κ. Tabucchi έχει ένα μοναδικό χάρισμα να απλουστεύει ακόμα και τις πιο σύνθετες και δύσκολες έννοιες, μια από αυτές άλλωστε είναι και ο χρόνος. Ένα από τα παραδείγματα που έδωσε ήταν και το ακόλουθο: "μια μέρα έπινα τσάι και έτρωγα ένα γλυκό και άνοιξα την TV στην δορυφορική, εκεί έπειτα από ζάπινγκ βρέθηκα να παρακολουθώ ένα κανάλι της Ανατολής το οποίο έδειχνε σε real time τον λιθοβολισμό μιας γυναίκας. Έτσι ενώ ο χρόνος ήταν ο ίδιος και για εμένα που παρακολουθούσα αλλά και για την γυναίκα που πέθαινε, ένιωσα ότι εγώ ζω σε μια διαφορετική εποχή και εκείνη σε κάποια άλλη". Είπε ότι η νοσταλγία είναι σαν ένα άδειο μπουκάλι που βρίσκεται στη διάθεση του καθενός για να το γεμίσει. Έτσι καλούμαστε όλοι να γεμίσουμε το δικό μας μπουκάλι με μνήμες του παρελθόντος, καλές και κακές. Είπε ότι ακόμα και η φυλακή μπορεί να αποτελέσει μνήμη αλλά και να δημιουργήσει νοσταλγία για το άτομο που την έχει βιώσει. "Ο άνθρωπος είναι πολύπλοκο ον" είπε και συνέχισε "όπως τα χρώματα τα βλέπεις χωρίς να τα περιγράψεις έτσι και τον χρόνο δεν μπορείς να τον περιγράψεις, τον βιώνεις". Να μας είστε καλά κ. Tabucchi.

Το βιβλίο κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.

Ελλάδα - Ιταλία 0 - 1

Έχω την εντύπωση ότι σήμερα δεν είναι λίγες οι φορές που σκεφτόμαστε να την κάνουμε ταχειά από την χώρα αυτή, ούτε και είναι λίγες οι φορές που σιχτιρίζουμε τα Υπουργεία μας. Εγώ δεν θα ήθελα αυτή τη στιγμή να αναφερθώ στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στο Ελλάντα όμως μετά από την πρόσφατη επίσκεψή μου στην αγαπημένη μου χώρα την Ιταλία και συγκεκριμένα στην Τοσκάνη και στην Ούμπρια, θα πω δυο λόγια για τον Τουρισμό. Τον Τουρισμό στην Ιταλία. Λοιπόν οι Ιταλοί εκτός από τη βαριά βιομηχανία, τη μόδα, την διατροφή και την κουλτούρα που έχουν σαν λαός έχουν να καυχιούνται και για τον Τουρισμό. Πραγματικά όσες πόλεις επισκεφθήκαμε ήταν κατάμεστες από κόσμο και μόνο στα καμπαναριά δεν κρεμόντουσαν οι τουρίστες προκειμένου να θαυμάσουν τα μεσαιωνικά κάστρα, την αναγεννησιακή τέχνη και αυτή την πολυπόθητη αισθητική των Ιταλών οι οποίοι σε ξαφνιάζουν συνεχώς με το στιλ τους. Ο Τουρισμός λοιπόν για την Ιταλία μπορεί να μην είναι στην πρώτη γραμμή, όπως είναι αντίθετα για εμας, αλλά δίνουν σημασία στην λεπτομέρεια και στην οργάνωση έτσι ώστε όσο κόσμο και να έχει μια πόλη να είναι καθαρές οι δημόσιες τουαλέτες, να παρκάρεις με άνεση και εκεί που σου καθορίζουν να παρκάρεις, να τρως και να πίνεις φθηνά και να μετακινείσαι μέσα στην πόλη ελεύθερα παντού και χωρίς να αντικρίζεις ίχνος σκουπιδιού στα πλακόστρωτα δρομάκια. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η μετακίνηση μέσα στην πόλη. Οι Ιταλοί έχουν καταφέρει να παντρέψουν την ιστορία με την τεχνολογία και αυτό είναι το μεγαλύτερό τους ατού. Μέσα στην μεσαιωνική πόλη υπήρχαν μικρά τούνελ το οποία σε οδηγούσαν μέσω ασανσέρ ή κυλιόμενων στο πιο πάνω επίπεδο της πόλης. Βέβαια αυτές οι στοές ήταν επιμελώς κρυμένες από τα μάτια της έξω πόλης με σκοπό να μην "χαλάσει" το μεσαιωνικό τοπίο. Φυσικά σε κάποιες πόλεις από το πάρκινγκ για να ανέβεις στην καστροπόλη χρησιμοποιούσες, αν ήθελες, ένα υπερσύγχρονο τελεφερίκ! Όσο για την ευγένεια και την εξυπηρέτηση, ούτε συζήτηση, οι άνθρωποι το έχουν απλά. Έτσι μετά από 5 μέρες με ξεναγήσεις στα υπέροχα μνημεία τους, όπου δεν ξέρεις πραγματικά τι να πρωτοθαυμάσεις, χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα, μπαίνεις στον κόσμο των opus dei και είσαι πεπεισμένος ότι από κάποια μεριά θα πεταχτεί ο Δάντης, ο Πετράχης και ο Μιχαήλ Άγγελος πιτσιρικάκι. Οι Ιταλοί έχουν καταφέρει να συντηρούν τόσο καλά τα κτίριά τους όπου ο επισκέπτης νομίζει ότι δεν πέσασε μια μέσα από τότε που στην περιοχή κατοικούσαν οι Μέδικοι. Δεν έχω να πω περισσότερα, απλά μπράβο στους Ιταλούς που μας τρώνε λάχανο και στον Τουρισμό, πραγματικά το αξίζουν. Όσο για το φυσικό κάλλος της περιοχής, θα το αφήσω στο σχολιασμό των ποιητών και των ανθρώπων των τεχνών για να το εξυμνήσουν.

Καιρός να πάρουμε παραδείγματα από τους γείτονες.